Pod uwagę do roli Annie Hayworth brana była Jane Fonda i Anne Bancroft, ale Alfred Hitchcock nie chciał żadnych znanych aktorów poza Jessicą Tandy, aby ich angaż nie zmniejszył budżetu przeznaczonego na efekty specjalne.
Joseph Stefano otrzymał propozycję napisania scenariusza do "Ptaków". Efekty jego pracy nie były zadowalające, dlatego zastąpił go Evan Hunter.
W rzeczywistości szkoła, z której uciekają dzieci, znajduje się ok. 5 mil dalej (miasto Bodega, stan Kalifornia, USA), niż widać to w filmie.
Kiedy Melanie dostarcza ptaki do domu Brennerów, kieruje się w stronę łodzi. Widać wtedy ślady kamery.
Kiedy Melanie wysiada z łodzi po ataku mewy, jej portmonetka znika.
Kiedy Melanie i Mitch są na szczycie urwiska, widać, iż obydwoje mają po 2 cienie.
Ptaki atakujące dzieci, które uciekają ze szkoły, nie rzucają cieni.
Po ataku mewy na Melanie jej fryzura zmienia się w kolejnych ujęciach.
Kiedy Melanie podaje Lydii herbatę, uczesanie tej drugiej zmienia się w poszczególnych ujęciach.
Kiedy Melanie wysiada z samochodu (idąc po raz pierwszy na obiad), na jej prawej dłoni nie ma rękawiczki. Potem kobieta ma już obie.
Pod koniec filmu Mitch wsiada do samochodu Melanie, by wyjechać nim z garażu. Zasuwa szybę, jednak po chwili szyba jest znowu odsunięta.
Poster filmu przedstawiający ptaki wlatujące do komina oraz krzyczącą kobietę tak naprawdę pokazuje Jessicę Tandy, a nie Tippi Hedren.
Kiedy Melanie wchodzi na górę po schodach, na ścianie widać jej cień, mimo iż jedynym źródłem światła jest jej latarka.
Tuż przed eksplozją na stacji benzynowej właściciel czerwonego samochodu tankuje paliwo. Po chwili wokół auta jest rozlana benzyna, jednak nie w miejscu przy baku.
Dwa ptaki uderzają w szybę budki telefonicznej powodując pęknięcia, które znikają, kiedy ucieka z niej Melanie.
W 24. minucie filmu, gdy mewa atakuje Melanie, Mitch dwukrotnie wyskakuje z pontonu.
Kiedy Mitch siedzi w samochodzie i słucha radia, po chwili przekręca gałkę i pojawia się napis "Clicks of radio", tymczasem poprawna forma to "Clicks off radio".
W scenie, w której Melanie, Mitch i Cathy zmierzają w stronę auta tej pierwszej, w masce pojazdu odbija się cień operatora filmowego.
Kiedy Mitch zamyka okno i usiłuje użyć kabla od lampy, by je dodatkowo nim związać, w świeczniku tkwi świeczka. W kolejnym ujęciu już jej nie ma.
Kiedy Lydia przechodzi przez drzwi pana Fauceta, jej notes jest brązowy, a w kolejnym ujęciu - czarny.
W scenie, w której Lydia znajduje ciało pana Fauceta i wraca do swojego samochodu, w szybie widać odbicie członka ekipy filmowej. Można nawet dostrzec, że nosi słuchawki.
W scenie wejścia do restauracji po lewej stronie sali nikt nie siedzi, a w kolejnym ujęciu miejsca tam są zajęte.
W scenie rozmowy, kiedy Annie (Suzanne Pleshette) zasiada za biurkiem, w lustrze za jej plecami można dostrzec odbicie studia filmowego.
Kiedy Melanie wręcza piłę Mitchowi, w górnym oknie nie ma zasłon. W kolejnym ujęciu już się pojawiają.
Mitch podnosi z ogródka Annie idealnie wypolerowany kamień. Jednak w kolejnym ujęciu kamień, którym rzuca, jest grudkowaty i szorstki.
Kiedy Melanie i Mitch przechodzą obok Bodega Bay School, wchodzą w kałużę i brudzą sobie buty. Chwilę potem, gdy Mitch znajduje się w ogródku Annie, jego buty są idealnie czyste.
W scenie, w której Melanie rozmawia ze swoim ojcem przez telefon, sznur telefonu wielokrotnie zmienia swoją pozycję między kolejnymi ujęciami.
Kiedy uczniowie zbiegają ze wzgórza, w tle, pomiędzy ujęciami, pojawia się białe ogrodzenie.
Kiedy Melanie rozlewa drinka na szczycie wzgórza, widać plamę na jej zielonej spódnicy, jednak kilka minut później, jej ubranie jest czyste.
Kiedy Lydia przynosi tort urodzinowy dla Cathy, widać, że kolor lukru na cieście jest biały, jednak w kolejnym ujęciu polewa jest już różowa.
Na początku filmu, można zauważyć, że budka telefoniczna umiejscowiona jest na skalistym podłożu. W późniejszej scenie, kiedy Melanie chowa się w niej przed ptakami, budka stoi na asfalcie.
Podczas sceny ucieczki z restauracji, widać, że nie ma krzewów, które wcześniej znajdowały się po lewej stronie budynku.
Podczas imprezy urodzinowej, balony, które widać w tle, znikają, lub zmienia się ich położenie, w zależności od ujęcia.
Kiedy blond chłopiec, w jasnobrązowej koszuli, zostaje zaatakowany przez kruka, widać, że jego szyja raz jest czysta, a raz umazana krwią, w zależności od ujęcia.
Kiedy Lydia, w rozmowie z Melanie, zastanawia się nad bezpieczeństwem Cathy, widać, że nad jej głową wiszą dwa zdjęcia. W kolejnym ujęciu zdjęcia znikają.
Zdjęcia do filmu powstały w Bodega, Los Angeles, Bodega Bay, Bloomfield, Universal City, Valley Ford i San Francisco (Kalifornia, USA).
Tippi Hedren musiała przez cały tydzień znosić trudy kręcenia sceny ataku ptaków na strychu. Rzucano w nią żywymi ptakami, a niektóre ptaki były nawet przyczepione do jej ubrania, aby nie odleciały. Podobno zdjęcia tej sceny zakończono dopiero wtedy, kiedy jakiś ptak zranił Hedren w dolną powiekę. Nakręcenie całej sceny zajęło w sumie tydzień, zaś produkcję trzeba było wstrzymać na kolejne 7 dni, zanim aktorka doszła do siebie.
W zwiastunie filmu Hitchcock wygłasza ironiczny wykład na temat naszych skrzydlatych przyjaciół, ptaków. Dokładnie wyjaśnia dlaczego ptaki powinny być nam wdzięczne za: kapelusze z piórami, wykwitne dania z drobiu, pozłacane klatki itp. Kiedy wykład zbliża się już ku końcowi, wpada Tippi Hedren i krzyczy z przerażeniem: "Nadlatują!"
Z powodu wysokich kosztów zrezygnowano z planowanego końcowego ujęcia mostu Golden Gate pokrytego ptakami.
Prawa do ekranizacji powieści "Ptaki" autorstwa Daphne Du Maurier zostały kupione w innym celu. Pierwotnie miał to być odcinek serialu "Alfred Hitchcock Presents" z 1955 roku.
Według Roda Taylora większości ptaków podano do spożycia pszenicę nasączoną whiskey. Był to jedyny sposób na uzyskanie widocznych efektów w anormalnym zachowaniu ptaków.
Podczas brytyjskiej premiery filmu na placu Leicester w Odeon (Anglia) z ukrytych w drzewach głośników puszczano skrzeki i piski ptactwa, by jeszcze bardziej przerazić publiczność, która o niczym nie wiedziała.
Film posiada alternatywne zakończenie, które zostało umieszczone w postaci storyboardów na oficjalnym wydaniu dvd.
Film nie ma typowego "the end" na zakończenie. Reżyser Alfred Hitchcock chciał tym wywołać u widza świadomość, że zagrożenie nadal istnieje.
Okres zdjęciowy trwał od 5 marca do 10 lipca 1962 roku.